Στον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο Αλεξάνδρειας, στον βόρειο βραχίονα του ανατολικού (του παλιού) λιμανιού. Κοντά στο Κάιτμπεϊ, ένα καλοφτιαγμένο οθωμανικό φρούριο στη θέση του αρχαίου Φάρου. Στο καφέ-ρεστοράν σταματημένο το παλιό ρολόι, παλιομοδίτικη επίπλωση και διακόσμηση, λιγοστοί Αιγύπτιοι πελάτες. Από τη βεράντα βλέπουμε απέναντι, στην άλλη άκρη της θάλασσας, την παραλιακή ζώνη του κέντρου της Αλεξάνδρειας. Κατά διαστήματα ο αέρας μας φέρνει τους ήχους από τα κορναρίσματα στην Κορνίς (την παραλιακή λεωφόρο).
Η Κατερίνα, επισκέπτρια από την Ελλάδα, εντυπωσιασμένη από την πρωινή περιήγησή της στο κέντρο, βλέπει απέναντι την προκυμαία της γοητευτικής πολιτείας που έχει γνωρίσει μέσα από τις σελίδες του ΄΄Αλεξανδρινού κουαρτέτου΄΄ του Λόρενς Ντάρελ και από αφηγήσεις παλιών Αλεξανδρινών. Προσωπικά βλέπω μια ανατολίτικη πόλη με πολύ φανερά τα ίχνη του πρόσφατου κοσμοπολίτικου παρελθόντος της. Ο Δημήτρης, Αλεξανδρινός, που άφησε το σπίτι του στην Ιμπραημία στα δέκα του, σε κάθε νέα επίσκεψή του βλέπει τη γενέτειρά του να γίνεται όλο και πιο ξένη.
– Αυτά τα παλιά κομψά μέγαρα και οι γερασμένες πολυκατοικίες λίγο με βοηθούν να φανταστώ την παλιά όψη της πόλης.
– Δεν πάλιωσαν τα κτίρια μόνο, άλλαξαν και οι ένοικοί τους. Με τις εθνικοποιήσεις του Νάσερ οι ξένοι σκόρπισαν, με τελευταίους τους Έλληνες.
– Η Αλεξάνδρεια αιγυπτιοποιήθηκε, αποδόθηκε πίσω στους νόμιμους κατοίκους της.
– Οι Έλληνες δεν ήμασταν ξένοι σ΄ αυτήν την πόλη, που και το όνομά της και οι πιο λαμπρές σελίδες της Ιστορίας της είναι ελληνικά.