Έκθεση φωτογραφίας ΄΄Οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας΄΄ σε δύο αίθουσες του μεγάρου του Ελληνικού Προξενείου. Στην πρώτη, ο Κώστας και η Μαρία, συνάδελφοι και ερασιτέχνες φωτογράφοι, προβάλλουν την περασμένη αίγλη της παροικίας μέσα από δικές τους, έγχρωμες φωτογραφίες επιβλητικών κτιρίων και προτομών επιφανών Αλεξανδρινών. Τα ταπεινά κτίρια και οι αφανείς αποκλείονται, ας πρόσεχαν.
Στη δεύτερη αίθουσα εκθέτουμε παλιές, ασπρόμαυρες φωτογραφίες, από τις προσωπικές μας συλλογές, της δεκαετίας του 1950 κυρίως, πριν από τη μεγάλη έξοδο των Ελλήνων Αιγυπτιωτών κατά τη δεκαετία του ΄60. Στη δική μου πλευρά εκτίθενται πολυπρόσωπες φωτογραφίες με επώνυμους και ανώνυμους σε ποικίλες δημόσιες και ιδιωτικές εκδηλώσεις. Τοποθετημένες στον τοίχο με γεωμετρική συμμετρία και με ακριβείς κατά το δυνατόν πληροφορίες για τον τόπο και τον χρόνο της εκδήλωσης. Στον απέναντι τοίχο η Μαντώ εκθέτει με καλλιτεχνική αταξία προσωπογραφίες Αλεξανδρινών κυριών, με μοναδικό κριτήριο την ομορφιά των πορτρέτων. Στο βάθος ο Αστέρης επιλέγει φωτογραφίες από το αρχείο του σημαντικού Αλεξανδρινού φωτογράφου Κων-νου Ρήττα, με κριτήρια την καλλιτεχνική και την ιστορική τους αξία.
Οι επισκέπτες μας, ηλικιωμένες κυρίες και κύριοι επί το πλείστον, περνούν πολύ χρόνο στην πρώτη αίθουσα, όταν έρχονται στη δεύτερη όμως, είτε γιατί έχουν κουραστεί είτε γιατί δεν καταλαβαίνουν τον λόγο που εκθέτουμε όλους αυτούς τους τυχαίους, κάνουν έναν μάλλον γρήγορο γύρο οι περισσότεροι και ετοιμάζονται να φύγουν. Από τον Αστέρη όμως δεν ξεφεύγουν εύκολα, καθώς προσφέρεται ευγενικά να τους ξεναγεί.
Κάποια στιγμή έρχεται και μια μεγάλη ομάδα, η πιο εκδηλωτική, από το Ελληνικό Γηροκομείο. Οι φωτογραφίες της πρώτης αίθουσας τους ξυπνούν μνήμες, θυμούνται παλιές ιστορίες και συζητούν. Όταν έρχονται σε μας όμως διαμαρτύρονται για την παράλειψη. Γιατί, καθώς δεν γνωρίζουμε παρά λίγα από τα ονόματα των εικονιζόμενων προσώπων, αποφασίσαμε -σεβόμενοι την ισονομία- να μην σημειώσουμε κανένα. Κι ούτε για ΄κείνους είναι εύκολο να αναγνωρίσουν πολλούς από την πολυπληθή τότε παροικία.
Την τελευταία αυτή σκηνή των επισκεπτών μας, που δεν αποτυπώθηκε σε φωτογραφία, την κρατώ ζωντανή στη μνήμη μου. Άνθρωποι με ματαιωμένα όνειρα οι περισσότεροι, από ένα γύρισμα του καιρού από αυτά που η Ιστορία συνηθίζει.
